De gemeenteraad heeft vijf brieven ontvangen van familieleden van bewoners van Evean Guisveld in Zaandijk met schrijnende verhalen. De raad praat vanavond op initiatief van de POV over het gegeven dat bijvoorbeeld verzorgingshuis Guisveld nog steeds gesloten is voor bezoek, terwijl de regels dat wel toestaan.
De brieven bevatten huiveringwekkende passages. Over achter glas afscheid nemen van een op sterven liggende vader. Hij knapte echter wonderwel weer op, maar ‘als hij was overleden hadden ze hem in een zak in de koeling gelegd en hadden wij niet op respectvolle wijze afscheid kunnen nemen of hem op kunnen baren’. ‘De eerste weken zijn wij allemaal natuurlijk geïntimideerd geweest door dit virus en alle angst. Nu vraag ik mij af wat er gaande is in Guisveld. Bezoek aan het raam, met een slecht werkende babyfoon die door een dementerende man wordt gezien als afluisterapparatuur van de moffen. Ja, mijn vader heeft een oorlogstrauma.’
‘Alles is hermetisch afgesloten. Mijn moeder had voor de coronatijd een sponsor gevonden die voor 18.000 euro een tuin heeft aangelegd, zodat mijn vader en zijn medebewoners een veilige tuin hadden. Deze was net klaar voor de lockdown. Mijn moeder zei: ‘Gelukkig kunnen ze dan in de tuin zitten.’ De bewoners zijn er nog nooit geweest en de planten en struiken zijn inmiddels bijna allemaal dood. Mijn vader geeft aan, zo dement als hij is, dat hij geen zelfbeschikkingsrecht meer heeft en hij vroeg zich af of hij nog een proces kreeg voor de detentie. Het raam mag niet open tijdens een raambezoek, mijn vader is dan erg boos op mijn moeder.’
‘Wij leven in een stad waarin een zorginstelling het voor het zeggen heeft. Het zorgpersoneel heeft zoveel applaus, bonbons en taart gekregen dat zij zichzelf als de grote slachtoffers zien. Bij kritiek plaatsen zij geen foto’s meer op Facebook (een besloten pagina voor de bewoners en hun naasten, om een beetje contact te houden, red.) Zij hebben het niet druk, want er heerst geen corona meer en het bewonersaantal op de twee gesloten afdelingen is bijna gehalveerd. Zij gaan weer naar huis na hun dienst. Verzorgend personeel geeft aan het met ons eens te zijn, en geeft aan dat wij moeten bellen met de arts of de leidinggevende. De leidinggevenden komen niet op deze afdelingen, wij kennen hen niet omdat er een ontslaggolf is geweest.’
‘Als het Bevrijdingsdag wordt in Guisveld en de deuren weer opengaan, kan mijn vader niet vertellen wat hem is overkomen. Hij dementeert en woont daar waar de hel per vierkante meter wordt verhuurd. En daar heb ik hem heengebracht voor kwaliteitszorg. In de afgelopen weken heeft hij zo weinig gesproken dat hij niet meer uit zijn woorden komt. Hij hoort niets want hij heeft zelf zijn hoorapparaten kwijtgemaakt. Zou ik nieuwe aanleveren dan moeten ze eerst in quarantaine. Ook een fotoboek of kaart moet in quarantaine. Ik schaam me dood,’ aldus passages uit één van de brieven.
Tweede brief
Uit een tweede brief, ook over Evean Guisveld: ‘Mijn moeder is in twaalf weken een schim van zichzelf geworden, reageert niet meer op haar grote liefde, mijn vader. Dat dit moment ooit zou komen weten we, maar niet zoals het nu is gegaan, Ons geduld en begrip is op. We kunnen niet meer. Mijn vader is in de twaalf weken dat hij zijn lieve vrouw niet kon bezoeken net zo hard achteruit gegaan… Alle lof elke keer weer uitgesproken, via kaartjes, bloemen, chocolaatjes voor het verzorgend personeel. Maar zij kunnen er niks aan doen. Ook van hen horen we opmerkingen, stiekem, fluisterend: het is te gek voor woorden, mensonterend, we worden monddood gemaakt, we mogen niks zeggen…’.
Derde brief
En uit een derde, over dezelfde locatie: ‘Wat ons als familie het hardst heeft getroffen is het gebrek aan informatie onder het mom van de privacywet. Hierdoor is het erg moeilijk om te weten te komen wat zich binnenshuis afspeelt. Na het bezoekverbod begon het bij ons met de melding dat er corona heerst binnen het huis. Dat geeft best wat onzekerheid, vooral als niet direct bekend wordt op welke afdeling dit heerst. Na enige tijd bleek het de afdeling van mijn vader te zijn. Maar hoe wordt hiermee omgegaan? Hoeveel zieken zijn er? Zijn er ook beschermende middelen beschikbaar? Het enige contact wat wij hadden was een summiere rapportage en een besloten Facebook-pagina waarop vooral positieve berichten mogen worden gedeeld.
‘Eindelijk mochten we op raambezoek Fijn! Helaas was er niet altijd personeel bij om dit te begeleiden of er was niet bekend dat er iemand kwam terwijl het toch afgesproken was. De babyfoon was wel buiten maar de aansluiting binnen was zoek. Het gehoorapparaat bleek het niet te doen of kwam uit de broekzak tevoorschijn. De bril had maar één glas. In de kamer stonden zakken kleding; van overledenen? Intussen liep er een andere bewoonster door mijn vaders eigen kamer. En het ergste van al: de verhalen van familie van overledenen die langzaam naar buiten komen. (…) Ik heb zelf op een corona-afdeling gewerkt, maar daar ging niemand alleen dood en mocht er door beschermende kleding te dragen wel degelijk iemands hand vastgehouden worden.’
Vierde brief
Uit een vierde brief over ‘de wandaden bij Evean’: ‘Mijn moeder woont in Guisveld, heeft corona gehad op de afdeling-unit waar zes van de twaalf inmiddels zijn overleden aan corona. Zij en vijf anderen op haar unit zijn er doorheen gekomen, en vereenzamen en gaan mega achteruit door geen/te weinig aanraking/knuffelen en het ontzettende gemis van hun partner en/of kinderen die nu eenmaal een andere empathie tonen dan een verzorgende. We volgen het RIVM, en ondertussen gaan er nog steeds mensen dood die géén coronabesmetting hebben, ‘gewoon’ op sterven liggen en alleen moeten sterven omdat er geen familie bij mag.
Vijfde brief
En uit de laatste brief: ‘ Mijn man wordt verpleegd in verpleeghuis Guisveld te Zaandijk. Hij zit sinds 19 maart opgesloten in zijn kamer. Het is mensonterend dat dit op deze manier moet gebeuren. Niets dan goeds over de verzorging op de afdeling. Maar Evean zou veel beter moeten weten dat dit zo niet langer kan, mijn man is wel ernstig ziek maar nog heel goed aanspreekbaar, daar zou wat meer maatwerk geleverd moeten worden. De tuin is daar groot genoeg om bezoek op gepaste afstand te kunnen ontvangen, zeker nu er geen corona meer is. Bij mijn man op de afdeling is er helemaal geen corona geweest. Waarom moet dit zo lang duren, elke dag is een marteling voor mijn man, maar ook voor mij.’
