Onder het kopje ‘Alsof ik in een slechte film was beland’ heeft inspecteur Tom Verweij van de Politie Zaanstreek een hartverscheurend verhaal gedeeld over twee jonge broertjes die in een Zaanse flat in een snikheet halletje waren opgesloten zonder volwassenen in de woning en zonder eten of drinken, maar wel met een mes in hun bezit.
De kinderen bleken achteraf al maandenlang verwaarloosd te zijn. Een buurvrouw trok uiteindelijk bij de politie aan de bel. Enkele citaten uit het stuk dat op de Facebookpagina van de politie tot boosheid maar vooral ook veel ongeloof leidt: zoiets kan zich dus allemaal onder de ogen van Zaankanters afspelen.
‘Ik klop zachtjes op het raam: de woning lijkt potdicht. Naar mate ik langer uit de politieauto met airco ben, voelt mijn kogelwerende vest steeds verstikkender aan: het is die dag bloedheet. Nadat ik een aantal keer heb aangeklopt, zie ik twee kleine handjes het gordijn wegschuiven. Ik kijk in de lieve ogen van een klein jongetje. Slechts gekleed in een onderbroek, kijkt hij mij angstig aan. Met zijn ene hand heeft hij de gordijn vast, in de andere hand een mes.’
‘Gelukkig zit er geen bloed aan het mes, maar dit maakt de situatie ontzettend alarmerend. Ik probeer weer contact te maken met het jochie: ´Joh, leg dat mes maar weg. Zometeen doet dat nog pijn.´ Hij brengt het mes omhoog en tikt met de punt op het raam.´ Achter hem verschijnt een peuter, met alleen een luier om en een duim in zijn mond. Beide jongetjes zien er versuft uit en zweten als otters. Ze kijken me met grote ogen aan.’
Geen telefoonnummer
‘Ik hoor van de centralist dat er geen telefoonnummer bekend is van de moeder. Tijd om dat uit te zoeken of te wachten op een slotenmaker is er niet. Ik ren naar mijn politiebus en haal er een breekijzer uit. Ik ren terug en tegelijkertijd komt de collega mij assisteren. Ik loop eerst naar het raam toe en zeg tegen de twee jongens dat ze niet moeten schrikken van hard geluid. Ik wil niet dat de twee jongens van het geluid schrikken en gekke dingen gaan doen, zeker niet als een van hen een mes in zijn handen heeft. Ik zeg tegen ze dat ik even de deur ga open maken en daarna ga kijken of alles ok met ze is. Het jongetje met het mes blijft me aanstaren: mijn boodschap lijkt niet aan te komen.’
Geen vluchtweg
‘Het zijn vrij goedkope huurwoningen en de deur is al snel open. Ik duw de deur open en een hete lucht komt me tegemoet. Achter de voordeur zit een halletje met een deur die tot de woning leidt. Ik krijg kort kippenvel: de deurkruk is van buitenaf vastgebonden met een riem. De twee jongens zitten op een hete dag als vandaag opgesloten en zouden bij brand geen enkele vluchtmogelijkheid hebben. Ik haal de riem van de deur en ga de woning in. Ik probeer de oudste van de twee eerst te traceren: van schrik zou hij mij kunnen aanvallen met een mes. Een kat in het nauw maakt immers rare sprongen. Ik loop direct door naar de keuken en zie dat het mes dat hij in zijn handen had op de grond ligt. Gelukkig.’
Oververhitting
‘De woning is bloedheet. Buiten is het rond de 25 graden maar binnen is de gevoelstemperatuur veel hoger. De twee jongens rennen wild door de woning. In de slaapkamer liggen er matrassen op de bedden zonder lakens en de hele woning is een puinhoop. Alle ramen zitten potdicht en waren niet door de twee jongens te openen. Nergens staat eten of drinken klaar, door de keukenkraan loopt water naar buiten. Ik vraag direct aan een buurvrouw of zij glazen water wil halen. De oudste rende naar de galerij en viel flauw, vermoedelijk door oververhitting. We roepen direct een ambulance op. Het andere jochie heeft een luier die al vele uren aan vervanging toe is. Een lieve buurvrouw neemt dit voor haar rekening.’
Veilig Thuis
‘Ik neem contact op met het spoednummer van Veilig Thuis en overleg met een crisismedewerker. Zij hoort mijn verhaal aan en onderbreekt me: ´Tom, ik kom er direct aan´. Op dat moment ontstaat er een status quo: we moeten wachten op Veilig Thuis en de twee jongens worden opgevangen door buren.’ ‘Die moeder is nooit gekomen, Veilig Thuis wel. De crisismedewerker schouwt de situatie, hoort de buren en mij aan en besluit tot een spoeduithuisplaatsing. De twee jochies zouden naar een crisispleeggezin gaan en worden door mij en een collega tijdelijk naar het dichtstbijzijnde politiebureau gebracht. Nog steeds hebben we geen woord kunnen wisselen met hen: er viel geen contact te maken. Later bleek dat zij zoveel met z´n tweeën waren geweest, dat zij een eigen taal hadden verzonnen. Ook verklaarde de ervaren crisispleegmoeder dat de twee jongetjes dierlijk gedrag vertoonden.’
Neem die stap
De recherche is een uitgebreid onderzoek gestart naar kindermishandeling. Verweij toept iedereen op om bij een vermoeden van kindermishandeling of een onveilige thuissituatie contact op te nemen met Veilig Thuis via het telefoonnummer 0800-2000. Dit nummer is 24 uur per dag, zeven dagen per week bereikbaar. Is er sprake van een levensbedreigende situatie dan direct 112 bellen.
