Energiebedrijf Engie dat de warmte voor het warmtenet in Zaandam Zuid gaat leveren lijkt zich niet bewust van de controverse die dat door een biomassacentrale gevoede systeem nog steeds oproept. In een intervieuw met Duurzaam Bedrijfsleven over de impact van de energietransitie op de samenleving en het eigen bedrijf geeft topman Han Blokland Zaanstad als voorbeeld van het vaak moeizame proces: ‘Een relatief klein project, maar het duurde drie jaar om al die partijen op één lijn te krijgen.’
Die partijen zijn naast Engie de gemeente, woningcorporatie Parteon, de huurders en de netbeheerder. En die zitten allesbehalve op één lijn: bij veel bewoners is het verzet groot. Bovendien blijft de betrokkenheid van inwoners bij de bouw van de biomassacentrale niet beperkt tot de directe omgeving met twee scholen, een ziekenhuis en een ouderencomplex. In de hele gemeente speelt de principiële vraag of het verstandig is om bomen te verbranden met als rechtvaardiging het tegengaan van de klimaatverandering. De vraag werpt zich dan ook op hoe diep de thermometer van het energiebedrijf in de samenleving zit.
Draagvlak
Volgens Blokland zijn er genoeg technologische mogelijkheden voor een CO2-neutraal energiesysteem. ‘Wat de energietransitie zo complex maakt is niet zozeer de techniek, want de technologische innovaties zijn er voor het grootste deel al. De betaalbaarheid en het maatschappelijke draagvlak zijn in mijn ogen de grootste uitdagingen,’ laat hij weten. Om dat daarna met zijn uitspraak over Zaanstad zowel te onderstrepen als te bagatelliseren, door de voortdurende discussie neer te zetten als afgedaan.
Hij ziet de burger echter wel als een belangrijke gesprekspartner – al is het soms een hinderlijke. ‘Mensen zijn gewend om hun stekker in het stopcontact te steken, maar hebben geen idee wat daar allemaal achter zit. En iedereen wil graag duurzame energie, maar niemand wil een windmolen in de achtertuin of een biogascentrale naast het huis. De uitdaging zit dus niet in de technische mogelijkheden, maar in wat we van de maatschappij vragen.’
Daarnaast zijn burgers volgens Blokland inconsequent in hun verzet. Toen Engie in Zeeland een vergunning kreeg voor een mestverwerkingsfabriek voor de productie van groen gas zorgde dat direct voor weerstand bij sommige omwonenden: zij vonden het stinken. ‘Tegelijkertijd zitten er veel varkenshouderijen in deze provincie en daar hoor je niemand over,’ klinkt het wat verongelijkt.
