Patiëntenraad ZMC waarschuwt voor verlies van de menselijke maat

Leden van de Patiëntenraad van het Zaans Medisch Centrum Paul Cohen en Wim IJsseldijk zien met lede ogen aan hoe de stem van de patiënt steeds vaker onder lijkt te sneeuwen in de discussie over concentratie en spreiding van zorg. Ze roepen beleidsmakers en belangenorganisaties op om de kracht van regionale ziekenhuizen te erkennen en de menselijke maat niet uit het oog te verliezen.

'Zie ons. Hoor ons. Luister naar ons' is de hartenkreet van de twee mannen in een artikel dat verscheen op de website van de vereniging Samenwerkende Algemene Ziekenhuizen delen en op LinkedIn. 'Ziekenhuizen zijn geen fabrieken waar alleen medische ingrepen plaatsvinden. Voor patiënten is de sociaal-emotionele context minstens zo belangrijk en mede bepalend. De vertrouwdheid van de eigen omgeving, de herkenning van een vertrouwd gezicht, het gevoel dat je gezien en gehoord wordt: dat alles bepaalt of iemand zich veilig voelt in een ziekenhuis.' 

Niet iedereen kan reizen

De twee benadrukken de 'hele belangrijke functie' zie het ZMC heeft voor Zaankanters. 'Stel je voor dat je ernstig ziek bent en voor iedere behandeling naar een groot ziekenhuis verder weg moet reizen. Je wordt daar ontvangen door onbekende gezichten en bent mogelijk afhankelijk van mantelzorgers voor je vervoer. Het idee dat iedereen zomaar kan reizen naar een groot ziekenhuis is een misvatting. Voor veel mensen is dat fysiek, emotioneel, financieel of praktisch niet haalbaar. Denk aan ouderen, mensen met beperkte mobiliteit, patiënten die ernstig ziek zijn of simpelweg geen middelen hebben om telkens lange afstanden af te leggen.'

Ernstige vergissing

Bovendien wordt er al veel samengewerkt voor meer efficiëntie. 'Het zou een ernstige vergissing zijn om deze opgebouwde structuur te ondermijnen door te denken dat groter automatisch beter is. Grote ziekenhuizen zijn onmisbaar voor hoogcomplexe zorg en technische innovaties. Niemand betwist dat. Maar regionale ziekenhuizen hebben juist hun kracht in het kennen van de patiënt, het bieden van de menselijke maat en het verbinden van medische zorg met de sociale werkelijkheid. De twee zijn complementair en moeten elkaar versterken, niet vervangen.'