De huizenprijzen blijven ondanks de coronacrisis stijgen, vooral in Flevoland en Noord-Brabant. In Noord-Holland was de stijging 7,9 procent, tegenover een landelijk gemiddelde van 8,9 procent. Amsterdam verliest zijn glans: daar was de stijging ‘slechts’ 5,7 procent. De stad Groningen was de sterkste stijger, met 11,6 procent. Zaanstad zit daar ergens tussenin.
Dat concludeert vastgoedwaarderingsbedrijf Calcasa in een vandaag verschenen rapportage over het derde kwartaal. De grote steden in de Randstad zijn zijn niet meer de koploper als het gaat om prijsstijgingen, maar omliggende gemeenten zien de prijzen nu sneller stijgen dan de grote steden zelf: de migratie van de bevolking van centrale stedelijke gebieden naar buitenwijken en het omliggende platteland neemt toe. Verder landinwaarts stijgen de woningprijzen momenteel sneller dan in de grote steden van de Randstad. De trek vanuit de stad is ook te zien in de transactieaantallen. Recentelijk heeft vooral in de randgemeenten rondom de grote steden een flinke toename in het aantal transacties plaatsgevonden.
Nog nooit eerder zó duur
Volgens Calcasa is de verklaring voor deze verschuivingen onder meer dat in de grote steden de afgelopen jaren de prijzen dermate hard gestegen zijn dat de woningen er voor grote groepen mensen onbetaalbaar zijn geworden. Sinds het dieptepunt van de kredietcrisis in het tweede kwartaal van 2013 bedroeg de stijging meer dan 58 procent en nog nooit eerder waren de woningprijzen in Nederland zo hoog als nu. In de grote steden is dit effect echter nóg veel groter. Ten opzichte van 2013 stegen de prijzen in Amsterdam met 92 procent, in Rotterdam met 85 procent, in Utrecht met 88 procent en in Den Haag met 77 procent.
Veranderende woonwensen
Een tweede verklaring is dat er bij huishoudens een verandering van de woonwens is ontstaan. Woningzoekenden hechten meer waarde aan extra leefruimte en aan een buitenruimte. Die ontwikkeling is door de coronapandemie nog versterkt, ook al omdat mensen verwachten blijvend vaker thuis te werken. Dit heeft tot gevolg dat de woonwens aan het verschuiven is van een appartement in de stad naar een eengezinswoning daarbuiten. De afnmende populariteit van appartementen is ook te zien in de prijsontwikkeling.
In 2018 stegen de prijzen van appartementen namelijk een stuk sterker dan die van eengezinswoningen. Dit is niet meer het geval. In het derde kwartaal van 2020 was de prijsontwikkeling van eengezinswoningen ongeveer gelijk aan die van appartementen. Als deze ontwikkkeling doorzet bouwt Zaanstad aan een probleem, met de vele hoogbouwprojecten die nog op stapel staan. Worden dat woningen die voor gezinnen niet aantrekkelijk zijn maar voor jongeren aan het begin van hun carrière onbetaalbaar?
