Schiet de toekomstige Omgevingswet straks zijn doel voorbij wanneer, zoals gebeurt als gevolg van het creëren van een woonvoorziening voor jongeren op de Hogendijk – Lage Horn in Zaandam en het huidige bouwplan daar bijna naast, meerdere omwonenden zich gedwongen voelen om te gaan verhuizen of dat zelfs al hebben gedaan? Democratisch Zaanstad heeft er de nodige vragen over.
Naast een vereenvoudiging van het huidige stelsel van bestemmingsplannen heeft de Omgevingswet ook tot doel ‘het bereiken van een balans tussen een veilige en gezonde fysieke leefomgeving en een goede omgevingskwaliteit’. Dat lijkt mis te zijn gegaan met de voorziening in Zaandam. Die kwam er in 2018 door het splitsen van een woning, maar hij brengt ‘veel (drugs)overlast, onrust en slecht gedrag’ met zich mee, schrijft DZ-fractievoorzitter Juliëtte Rot in de vragen aan het college. Zij wil nu weten hoe destijds vóór de verlening van de vergunning onderzoek is gedaan naar het draagvlak voor de woonvoorziening en naar de inpasbaarheid en de wenselijkheid ervan op die specifieke plek.
Wat te doen?
DZ is van mening dat besluiten niet dusdanig ingrijpend mogen zijn voor een woonbuurt dat bewoners zich daardoor gedwongen voelen om te vertrekken. Voorzieningen moeten meer in balans komen met de bestaande omgeving, aldus Rot, zeker op een plek met grote cultuurhistorische waarde als de Russische Buurt. Is die wel geschikt voor een jongerenvoorziening die veel woonoverlast met zich meebrengt en wat gaat het college concreet doen om de leefbaarheid in de buurt, specifiek ten aanzien van de probleemvoorziening, te verbeteren?
Nieuwbouw
De impact van de bouw van zeven appartementen op de leefomgeving van de buren is groot, aldus DZ. De partij illustreert dat met afbeeldingen: de blauwe lijn geeft de huidige bouwgrens aan, de rode de grens de projectontwikkelaar deze in gedachten heeft met een hoogte van vijf tot acht meter. In de illustratie daaronder in blauw de sinds september 2-19 vertrokken bewoners of bewoners met verhuisplannen. Velen van hen zijn volgens DZ al lange tijd woonachtig zijn op deze plek. Het jongerenpand is ingekleurd in roze en het perceel – naast Hogendijk 96 – waar de projectontwikkelaar aan de slag wil in geel.
Door de extreme grondophogingen op het beoogde bouwterrein is er nu haaks op de Hogendijk een ‘vreemdsoortige tweede dijk ontstaan, waardoor de omwonenden nu in een gracht/put wonen,’ zo heeft Rot gesignaleerd. Voorafgaand aan de vergunningenprocedure voor het plan had de ontwikkelaar volgens het college overleg gevoerd met omwonenden. ‘Huis aan huis heeft de ontwikkelaar persoonlijk de betreffende bewoners gesproken en een informatieve brochure overhandigd. De bewoners waren positief over het feit dat er starterswoningen worden gerealiseerd, maar hebben hun zorg geuit over mogelijke inkijk en schaduwwerking. Enkele omwonenden hebben prematuur een zienswijze ingediend tegen het plan,’ schreef het college toen in een raadsinformatiebrief.
De zorgen van de omwonenden werden niet gedeeld: ‘De ligging en ontwerp van het gebouw en de resultaten van de uitgevoerde bezonningsstudie laten zien dat dergelijke effecten beperkt zijn ten aanzien van de reeds vergunde situatie.’ Democratisch Zaanstad ziet het daar misgaan en citeert de directeur van het Landelijke Samenwerkingsverband Actieve bewoners, die de beloofde burgerparticiparie uit de Omgevingswet alleen gestalte ziet krijgen ‘als gemeenteraden en actieve bewoners druk op de ketel zetten’. Nu het draagvlak voor het bouwplan Hogendijk – Lage Horn een stuk minder groot blijkt te zijn dan eerder werd gesuggereerd, vraagt Rot zich af waar het misging en hoe dit in de toekomst anders kan en moet.
Niet levensloopbestendig
De partij vraagt zich verder af of de zeven uiterst kleine startersappartementen wel kwaliteit toevoegen aan de bestaande ongeving, omdat ze niet aan te merken zijn als een levensloopbestendige voorziening. ‘Enkele bewoners van de Hogendijk wonen feitelijk in een kist. Een korte historische schets leert dat de vervuilde grond van het Krimpenburg is verplaatst naar de zijkanten van het bouwterrein waarop later vier woningen zijn gerealiseerd. Die woningen zijn op palen in de grond geplaatst en de vervuilde grond is daar tussen, in de bekisting gestort. Dat betekent niet alleen dat de verplaatste grond destijds niet gesaneerd is, maar heeft tevens tot gevolg dat de vier woningen zo hoog staan. Ze staan naar schatting maar liefst 45 centimeter boven het maaiveld omdat de bekisting daar geplaatst is. Andere woningen staan daardoor in een ‘put,’ schrijft Rot verder. Zij vraagt zich af welke gevolgen het terugbrengen van de ‘verhoogde Krimpenburg’ naar het maaiveld zou hebben, zowel fysiek, juridisch/planologisch als financieel.
