Column ter gelegenheid van Wereld Alzheimer Dag

Foto: Reva Beek

Vandaag een bijzondere column van Reva Beek van zusterwebsite Heemstede.nieuws.nl ter gelegenheid van Wereld Alzheimer Dag. Een mooi, pijnlijk, herkenbaar en bovenal liefdevol verhaal over haar bezoeken aan haar vader, die lijdt aan een vorm van parkinson/dementie.

Gisteren was ik bij mijn vader op bezoek

(door: Reva Beek)

Mijn vader woont sinds een jaar of anderhalf in een verzorgingstehuis in Heemstede, aan de rand van het Groenendaalse bos, waar ik als kind graag en vaak kwam. Een jaar of acht geleden is er bij hem een vorm van parkinson/dementie geconstateerd en sindsdien is hij in een gestaag tempo de grip op het hier en nu aan het verliezen en raakt hij de kracht en controle over zijn lichaam kwijt. Hij kan inmiddels niet meer lopen en is met alles afhankelijk geworden van anderen.

Ik bezoek mijn vader iedere week en toen we gisteren samen op zijn kamer zaten, vroeg hij aan mij wie die man was op die foto naast mijn moeder.

Hij herkende zichzelf niet meer.

Toen de verzorging even later langs kwam met de vraag hoe laat hij naar bed wou, zei hij dat we dat maar aan mijn moeder moesten vragen.

Ze is al ruim tien jaar dood.

Mijn zoon weet niet beter dan dat zijn opa ziek is. Hij heeft hem nooit leren kennen zoals ik hem heb gekend. Toch zie ik wel wat van mijn vader in hem terug. Hij loopt bijvoorbeeld net als mijn vader in de zomer graag op zijn blote voeten, niet alleen thuis en op het strand, maar ook gewoon in de stad. Vorig jaar zelfs, tijdens de avondvierdaagse, toen een slipper nog voor de start aan zijn voet overleed.

Hij eet zijn appels ook inclusief klokhuis, want hij vindt het zonde om eten weg te gooien en hij wijst me, net als mijn vader, erop wanneer ik het licht op de wc weer eens aan heb gelaten.

Ik kom graag bij mijn vader. Ik breng meer tijd met hem door dan ooit te voren en mijn liefde voor hem is sterker dan ik dacht. Alle ruis is weggevallen en doet er niet meer toe. Alles wat over is gebleven is liefde.

Deze ziekte is een lange lijdensweg en net zoals bij alle andere ellende van het leven, vraag ik mij vaak af wat het nut ervan is.

Ik hoop voor mijn vader dat hij niet lang meer in deze schemerwereld hoeft te blijven en dat hij zijn rust mag vinden, waar dat ook is.

 

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen